Ik word er namelijk best moedeloos van.
Mijn (schoon)familie is van het type: niet zo tutten. Borstvoeding vinden ze gedoe. Leuk voor drie maanden en dan alleen als er geen problemen zijn. En aangezien er met baby's altijd wel iets is, is er altijd een reden om op de fles over te stappen. Voeden op verzoek is verwennerij, co-sleepen ook. Je kind leert nooit zelfstandig te zijn zeggen ze dan (dl is twee maanden.
![whistle [whistle]](./images/smilies/eusa_whistle.gif)
Dat dl niet meer in haar eigen bed maar op mijn borst ligt vertel ik niet eens.
Dragen vinden ze gedoe en verwennerij. Gewoon, hop, in de kinderwagen. Worden ze hard van.
Huilen? Een vriend zei over onze huilbaby in de doek: leg haar in de kinderwagen, zet die in de tuin en ga na een uur eens kijken. Dan kom je zelf ook eens ergens aan toe. Ik kreeg echt een knoop in mijn buik.
Nu moet ik bekennen dat ik had gedacht dat ik ook zo zou zijn. Natuurlijk wisten we wel dat ml en ik gevoeliger zijn dan de rest van de familie maar we dachten dat we op verstand zouden opvoeden a la cb-normen. Laten huilen, niet samen slapen, rrr. Ik zou alleen bv geven als dat simpel ging, bij problemen zouden we kv gaan geven, dl zou op haar eigen kamer slapen en ga zo maar door.
Tot onze dochter er was en alles met één blik op dat kleine wezentje veranderde.
We gingen ons hart achterna en kwamen er achter dat wij niet de enige zijn en dat er zelfs een naam bestaat voor wat wij zo graag wilden: ap. Maar hoe gaan jullie dan om met ouders/schoonouders/vrienden die totáál niet gebrijpen wat je doet? Die keer op keer hun zorgen uiten over zoveel dingen. Dat ik er straks nog aan onderdoor ga, aan bv geven. Dat ik zoveel moeite niet moet doen, fv is prima! Dat we dl leren dat ze alleen maar slaapt met lichaamscontact, dat we haar moeten laten huilen zodat er ook tijd is voor onszelf, etc etc. Ik merk dat ik steeds minder het contact zoek omdat de aansluiting weg lijkt te zijn.
Nu hebben wij een huilbaby en leven wij dus echt met de dag. Nee, ze slaapt niet in haar eigen bed en misschien blijkt dat later onhandig te zijn maar we moeten nú óók rust hebben. Ja, dl zit altijd in de doek maar wat zou ik in hemelsnaam anders moeten doen? Dat kind laten gillen van ellende kán toch gewoon niet? Ja, wellicht zou ons leven "makkelijker" zijn met flesvoeding (dan hoef ik geen dieet te volgen) en laten huilen maar we willen nu investeren voor later. Alleen lijkt niemand uit mijn omgeving dat te begrijpen.
Is dit herkenbaar voor meer mensen?
De reacties uit onze omgeving zijn niet mals en ik vertel steeds minder. Hoe gaan jullie hier mee om?