De enige AP'er in je omgeving zijn. Hoe?

[Olivia3]

Waar ik nu zo benieuwd naar ben: hoe kijkt jullie omgeving aan tegen de manier waarop jij/jullie met de kinderen om gaan?

Ik word er namelijk best moedeloos van.
Mijn (schoon)familie is van het type: niet zo tutten. Borstvoeding vinden ze gedoe. Leuk voor drie maanden en dan alleen als er geen problemen zijn. En aangezien er met baby's altijd wel iets is, is er altijd een reden om op de fles over te stappen. Voeden op verzoek is verwennerij, co-sleepen ook. Je kind leert nooit zelfstandig te zijn zeggen ze dan (dl is twee maanden. )
Dat dl niet meer in haar eigen bed maar op mijn borst ligt vertel ik niet eens.
Dragen vinden ze gedoe en verwennerij. Gewoon, hop, in de kinderwagen. Worden ze hard van.
Huilen? Een vriend zei over onze huilbaby in de doek: leg haar in de kinderwagen, zet die in de tuin en ga na een uur eens kijken. Dan kom je zelf ook eens ergens aan toe. Ik kreeg echt een knoop in mijn buik.

Nu moet ik bekennen dat ik had gedacht dat ik ook zo zou zijn. Natuurlijk wisten we wel dat ml en ik gevoeliger zijn dan de rest van de familie maar we dachten dat we op verstand zouden opvoeden a la cb-normen. Laten huilen, niet samen slapen, rrr. Ik zou alleen bv geven als dat simpel ging, bij problemen zouden we kv gaan geven, dl zou op haar eigen kamer slapen en ga zo maar door.
Tot onze dochter er was en alles met één blik op dat kleine wezentje veranderde.
We gingen ons hart achterna en kwamen er achter dat wij niet de enige zijn en dat er zelfs een naam bestaat voor wat wij zo graag wilden: ap. Maar hoe gaan jullie dan om met ouders/schoonouders/vrienden die totáál niet gebrijpen wat je doet? Die keer op keer hun zorgen uiten over zoveel dingen. Dat ik er straks nog aan onderdoor ga, aan bv geven. Dat ik zoveel moeite niet moet doen, fv is prima! Dat we dl leren dat ze alleen maar slaapt met lichaamscontact, dat we haar moeten laten huilen zodat er ook tijd is voor onszelf, etc etc. Ik merk dat ik steeds minder het contact zoek omdat de aansluiting weg lijkt te zijn.

Nu hebben wij een huilbaby en leven wij dus echt met de dag. Nee, ze slaapt niet in haar eigen bed en misschien blijkt dat later onhandig te zijn maar we moeten nú óók rust hebben. Ja, dl zit altijd in de doek maar wat zou ik in hemelsnaam anders moeten doen? Dat kind laten gillen van ellende kán toch gewoon niet? Ja, wellicht zou ons leven "makkelijker" zijn met flesvoeding (dan hoef ik geen dieet te volgen) en laten huilen maar we willen nu investeren voor later. Alleen lijkt niemand uit mijn omgeving dat te begrijpen.
Is dit herkenbaar voor meer mensen?
De reacties uit onze omgeving zijn niet mals en ik vertel steeds minder. Hoe gaan jullie hier mee om?

[Violette]

Wij kregen niet zoveel (negatief) commentaar, dat scheelt denk ik wel. Maar samen slapen en dragen was ook niet standaard. Bij vriendinnen die al kinderen hadden was borstvoeding mislukt.
Ik heb niet zoveel verteld, ik vond het niet heel nodig om er de nadruk op te leggen. De meeste mensen wonen niet bij je in huis en komen op bezoek ook niet op je slaapkamer, dus je hoeft er geen gesprek over aan te gaan. Je hoeft je ook zeker niet te verdedigen of iets uit te leggen. Wij deden gewoon. Maar misschien heb ik onbemoeierige vrienden en familie.

Ik heb een online community gezocht (hallo DenV ) voor verdieping en support/ goede handige ideeën. Ik vind het echt fijn om hier mee te lezen en praktische verhalen van anderen te lezen. Nog steeds beschouw ik het van de meeste mensen als "none of their business" wat onze precieze slaap-arrangement is. Mijn baas maakt bijv wel eens opmerkingen over doorslapen. Tsja, dat laat ik gewoon gaan. Aan de andere kant vertel ik wel aan mijn collega's over het WHO advies om 2 jaar borstvoeding te geven (heb tot 15 maanden gekolft). Wij werken ook met andere WHO adviezen op het werk, dus ik vond het een logisch argument.
De eerste weken en maanden zijn het heftigst, denk ik. Al had ik geen huilbaby, dus zeker weten doe ik dat niet. Maar na een paar maanden had ik (heel wat internetleesuurtjes verder) veel meer vertrouwen in mijn keuzes en kon ze (voor mezelf) beargumenteren. Dat maakte me veel zekerder. Dat maakte weer dat ik op een gegeven moment weer opener werd richting omgeving over onze keuzes, vertelde dan rustig hoe wij het wensen/doen, zonder daar een discussie over aan te gaan. En de ene vriendin is bij haar volgende kind best wel richting AP opgeschoven, een andere vriendin niet. Helemaal prima, mijn vrienden hoeven niet hetzelfde te doen als ik.

[femme80]

Ik ben vrij resoluut. Dit werkt voor ons en wij voelen ons hier goed bij dus zo doen we het. Punt. Ik ga niet in discussie, niet uitleggen en al helemaal niet overtuigen.
Tegen close familie heb ik ook weleens gezegd dat ik begrijp dat ze het goed bedoelen en ze willen helpen, maar dat als ze echt willen helpen ik meer heb aan steun en daadwerkelijke hulp dan aan constant gezeur over flesjes en eigen bedjes. Dat ik daar alleen maar meer stress van krijg en ze me dus alles behalve helpen door zo te doen.
Ik zie vooral bij onze opa's en oma's soms het gevoel dat het kritiek zou zijn op hoe ze ons hebben opgevoed. Het heeft wel lucht geheven dat uit te spreken. Dat ik weet dat zij gedaan hebben wat hun het beste leek. Naar de adviezen en kennis van die tijd. En dat ik nu anders doe omdat ik nu andere kennis heb betekent niet dat ik vind dat zij het fout gedaan hebben.

Verstuurd vanaf mijn SM-J120H met Tapatalk

[Marthe79]

Vertalen naar de volwassen wereld werkt ook altijd goed: "o, dus als jij verdrietig bent en moet huilen wil je het liefst dat we je apart zetten en zelf doorgaan met gezellige dingen doen?".

[Nacho]

Ik krijg vooral van mensen met kinderen wel eens opmerkingen.

Ze mag toch wel huilen? Vroeger zeiden ze dat dat goed was voor de longetjes.
Je zit wel de hele tijd borstvoeding te geven hè?
Je verwent hem te veel.
Vroeger ging het toch ook zo en zo.
Etcetera...

Ik reageer altijd zo kort mogelijk. Mijn kinderen hoeven niet te huilen of ik vind het niet erg om mijn kinderen te verwennen. Wie erover in discussie wil mag er zelf mee beginnen.

[femme80]

Ik zeg ook vaak lachend dat ik met m'n 37 jaar ook niet graag alleen slaapt dus dat ik wel snap dat baby ook niet graag alleen slaapt

Verstuurd vanaf mijn SM-J120H met Tapatalk

[Inkie]

Ik ben vrij resoluut. Dit werkt voor ons en wij voelen ons hier goed bij dus zo doen we het. Punt. Ik ga niet in discussie, niet uitleggen en al helemaal niet overtuigen.

Dat. En ik heb ook niet een heel erg bemoeierige omgeving, dat scheelt. Ik heb nog het meest moeite met opmerkingen van mijn ouders, maar ben er inmiddels achter dat ze elke keer na een tijdje (deels) bijdraaien, dus kan het al beter hebben.

Ik vind het ook fijn om mensen op te zoeken die wat meer gelijkgestemd zijn. Hier bij het lokale Moedercafé ben ik er tegen gekomen, bij LLL bijeenkomsten en natuurlijk hier op het forum :-) Daarna kan ik anderen meteen een stuk beter lijden.

[lentemama]

Precies wat inkie zegt.

Bij dl1 gewoon gedaan wat zij aangaf dat ze nodig had. En net als jullie achter gekomen dat dat dus een naam heeft. Hier terecht gekomen en verdieping gevonden. En ook irl bv café etc om mensen te ontmoeten.

Ik ga nooit de discussie aan over onze keuzes. Dit is hoe wij het doen, wat andere met hun kinderen doen (of deden) moeten ze zelf weten.
En nu met dl3 hoor ik werkelijk niemand er meer over, hihi.

Maar beste tip is denk ik om je grens hier in heel duidelijk aan te geven. Je wilt er niets meer over horen, punt. En zelf zeg je er gewoon ook niets over. Zou dat je helpen?
En als side note: ik vind echt dat jullie het geweldig doen. Ik heb diep respect voor jullie liefde voor je dl en jullie doorzettingsvermogen!

Verstuurd vanaf mijn D2303 met Tapatalk

[Klein Meisje]

Herkenbaar Hope. Alleen begon ik zelf ook niet heel AP. Tijdens mijn zwangerschap las ik Ria Blom. Dat leek me heel logisch en ml vond dat ook een mooi uitgangspunt.
En toen werd dl geboren. Ik hoorde zo vaak dat het allemaal zo mooi is gemaakt met zwangerschap en bevallen, maar mijn gevoel dat er iets enorm mis was als dl huilde, dat moest ik maar negeren.
Ik droeg dl wel, en bv geef ik ook, gewoon omdat het kon, wasbare luiers vond ik logisch. Min of meer bij toeval kwam ik op dit forum. Ik vond sommigen hier nogal vreemd, en ik was zelf echt geen AP. Ik deed toch niet aan samenslapen?
Iemand schreef iets als het zoeken naar een balans wat voor iedereen werkt. Toen pas begon het kwartje te vallen.
Vanuit de omgeving komen veel verschillende signalen. Zo kreeg ik toen dl nog geen maand was het schrikbeeld voorgespiegeld van een huilbaby omdat ze gewend wad dat er op haar huilen werd gereageerd.
Maar ook signalen waar ik wel wat mee kon. Een vrouw die 65 is en trots vertelde dat ze haar jongste tot 5 jaar voedde; iemand die me op het hart drukte te genieten van de kolf tijd op het werk ;een vriend van ml die aan rapley doet, en tegen ml zegt dat dat goed is voor de smaakontwikkeling; iemand die op een feestje de draagdoek leende omdat haar dochter overprikkeld werd;iemand die Ria Blom gedeeltelijk onthouden heeft (luisteren naar de signalen van het kind, rekking houden met wat ze kan, een vaste routine bieden als houvast en in een doek tegen je buik inbakeren, het huilgedeelte had ze overgeslsgen); m'n moeder die opmerkt dat dl gewoon bang is als ik even wegga naar de wc en dat ik dus maar snel terug moet zijn, want dan groeit zij er sneller overheen.
Voor mij is ap in de tussentijd logisch geworden, mijn omgeving zag mij toch al als een rare, En ik kies steeds meer zelf met welke opmerkingen wel iets doe en welke ik last voor wat ze zijn.

[Olivia3]

Dank je voor het compliment Lentemama!

Ik ben echt nog nooit ergens zó onzeker over geweest. Natuurlijk, dat hoort bij een kind krijgen maar dit is meer dan dat. Het continu vechten tegen mijn intuïtie kost bergen energie. Loslaten van oude ideeën en overtuigingen vind ik echt moeilijk.
Nu hebben wij ook niet een heel makkelijke situatie natuurlijk. Mensen vragen ons oprecht geïnteresseerd hoe het gaat en ze geven ook oprecht en goedbedoeld advies waar ik echt totáál niks mee kan maar wat me wel bloednerveus maakt. Zeggen dat het zijn gangetje wel gaat kan ik niet. Daarvoor is het te duidelijk dat het niet erg lekker loopt. En iedereen heeft een oplossing, maar niemand heeft een oplossing die lijkt te passen.

Want ja, wat nu als ik haar inderdaad leer dat ze alleen kan slapen met beweging en/of lichamelijk contact. Hoe werkt dat eigenlijk? Wat als ze straks inderdaad nooit een minuut alleen kan zijn, ze moet echt iedere dag minstens drie keer in een wipstoeltje om dat te oefenen hoor, dat is heel belangrijk! En ergens weet ik wel dat er geen pubers zijn die de hele dag aan hun moeder geplakt zitten en niet in een eigen bed slapen maar ik weet ook gewoon te weinig van het alternatief. Kennis is macht en die kennis ontbreekt. Ik weet alleen dat er in huis niemand rust heeft als we dl in een bedje proppen. Zij niet en wij al evenmin. Want óf we zijn wakker van het gekrijs óf we zouden emtioneel beneden zitten terwijl zij boven ligt te brullen. Nu ligt ze bij mij en is iedereen happy. Hetzelfde met het dragen. Ik draag echt non-stop. Ze slaapt alleen in een draagdoek. Maar ik kan nu toch simpelweg niet anders? En toch blijf ik me druk maken, blijf ik bang dat we straks een peuter hebben die niet in slaap te krijgen is. Dat soort dingen.

Soms vraag ik me echt af hoe anderen dat dan dóen. Gaan die dan echt onbezorgd voor de tv zitten terwijl hun kind boven in een bedje ligt te krijsen? Voeden die wel keurig op de klok? Hóe dan? Ik zou het echt totaal niet weten.

[surfbabe]

Een baby leert je om alleen in het NU te denken. Want fases komen en fases gaan. Goede (slaap) fases, tandjes die doorkomen, ziektes, warmte, verkouden enz enz. niks is zo zeker als dat het weer zal veranderen Wat is je schrikbeeld van een peuter die niet slaapt? De kans dat dat eens of vaker zal gebeuren is vrij groot. Dl slaapt vanaf het begin in de co sleeper en zij ging naar haar eigen bed met 4 jaar. En dan kun je al heel goed met elkaar praten, begrijpen ze meer. Er zijn lange fases dat je haar naar boven kunt brengen, boekje lezen, lichtje uit en weer naar beneden. Maar nu even NIET ] haha. En dan kunnen we het onszelf moeilijk of makkelijk maken. Eén keer raden waar we dan voor kiezen.
En voor alle opvoedadviezen: bedankt dat je met ons meedenkt, maar wij denken dat dit het beste bij ons/de situatie past. O ja, je 'leert' haar niks aan, je kiest voor een zo comfortabel mogelijke situatie. Kinderen kun je niet (te) verwennen met aandacht of lichamelijk contact. Nooit.

[lyly]

Ik zit -kwam ik achter- best wel in AP-kringen, dus hier valt het reuze mee met de kritiek. Op mijn ouders na dan
Wat ik doe:
- ik verdedig niet, ik heb niks te verdedigen. Mijn kind, mijn keuzes.
- ik heb bij mijn ouders aangegeven dat ik steun en vertrouwen van ze nodig heb ik deze drukke, zware tijd, geen kritiek en "wacht maar tot..."-dreigementen.
- het is echt ongelooflijk wat een onzin mensen je als complete waarheden denken te verkopen, gespeend van enig onderliggend onderzoek of kennis of deskundigheid. "drie keer per dag in het wipstoeltje" wie verzint dat? Mijn antwoord op dat soort mensen als ze niet ophouden na "ach ja, zal over 16 jaar wel anders zijn" is "goh, stuur me de referentie maar even door". Hebben ze niet, hoor je nooit meer wat van, hopelijk gaan ze zelf nadenken over het feit dat ze er eigenlijk geen goede bron voor hebben.
- en ook nog een: "sorry, ik vind het echt fijn dat je me met advies wilt hebben, maar we hebben hier al hulp mee, en dit is hoe we het doen. De een zegt "A", de ander zegt "doe vooral geen A", het is allemaal lief bedoeld, maar wij doen het op onze manier. Ik heb meer behoefte aan gewoon even samen een kopje thee en me gesteund voelen.
Mensen die dan nog doordrammen zijn wat mij betreft geen vriendschap waard

En wat betreft slapen: Zo'n beetje alle kinderen in mijn omgeving sliepen de eerste maanden uitsluitend op mama's schoot, die van mij inclusief. Overdag in de doek, 's avonds aan de borst op schoot (filmpje erbij!) en 's nachts in de cosleeper. En ik ken geen kinderen in mijn directie vriendenkring die inmiddels niet vrolijk met een boekje een een knuffel naar bed gaan. Ook mijn bijna-twee-jarige mamaplakker die de eerste maanden niet eens naast mij wilde liggen maar per se op mij. Het is gewoon normaal babygedrag.

En ja, sommige mensen gaan echt beneden zitten en zetten de babyfoon uit... De overburen van mijn schoonouders deden dat, kind huilde uren. bizar

[Klein Meisje]

Ml merkte ooit op " anderen mogen best advies geven, maar wij beslissen wat we ermee doen. "
Dus als nu vrienden zeggen dat ik haar s avonds niet hoef te troosten als ze drinken heeft gehad een schone luier heeft en geen lichamelijk ongemak, dan vinden zij dat, en ga ik naar dl toe omdat ze huilt en mijn dochter is.
Andersom ook. Als zij ervan overtuigd zijn dat zij hun kleintje daarmee verwennen geef ik aan dat ik daar anders over denk en dat ik ze wat kan laten lezen als ze willen, maar ik ga hun kleintje niet oppakken als zij dat niet willen. Die beslissing laat ik bij hen, zij doen het ook met de beste bedoelingen.

[Violette]

Hope, lees je goed Engels? Want dan kun je heel veel onderbouwde informatie over AP vinden.
Bijvoorbeeld: de website evolutionairy parenting
Kellymom.com (over borstvoeding)
Google eens op James McKenna en sleeping (en eventueel family bed).
Ik heb in de eerste maanden het boek "ouderschap vanuit je hart" gelezen. Qua harde wetenschappelijke onderbouwing kun je beter op internet kijken, maar hoe (kan) werkt ap (werken) in de praktijk, in NL situatie, daar is het een fijn boek voor.

Wat me opvalt in de adviezen die mensen aan je geven, is hoeveel angst er in zit. "Later dan gebeurt er verschrikkelijk ding xxx als je niet nu yyy". Als je niet xxx dan zal je baby nooit yyyy.

Oh werkelijk? Twee dingen:
- je leeft nu, dus je hebt een oplossing voor het nu nodig. Wat er later eventueel zou kunnen gebeuren, zie je dan wel. Bovendien zijn mensen in staat tot veranderen, dus mocht je aanpak nu een effect hebben later, dan ga je later gewoon daarmee aan de slag. Leef nu en laat later voor later.
- er klinkt ook een beeld in door dat kinderen en baby's vooral lastig zijn en dat je ze moet trainen om er zo min mogelijk last van te hebben. Ik herinner me nog goed dat mijn oma in de kraamweek aan me vroeg of de baby niet lastig/vervelend was. Inwendig dacht ik ????? Kijk dan oma dit is het mooiste wezen op aarde dat ik gebaard heb, hoe kan die lastig zijn? Ik ga haar al mijn liefde geven!
Natuurlijk heb je zelf behoeften (en soms is dat even tijd/ruimte voor jezelf). Maar in het algemeen krijg je kinderen omdat ze je leven verrijken, vanuit liefde, toch? Dus kinderen en baby's zijn niet lastig, ze hebben onze liefde en aandacht nodig. En de meeste ouders willen die gelukkig graag geven. Waarom dan niet zoeken naar de manier die aansluit bij de behoeften van alle partijen ipv de behoeften van ouders als uitgangspunt te nemen? Ons leven is enorm veranderd sinds we een kind hebben. Maar dat vind ik niet erg. En dat kind heeft ons ontzettend veel liefde en vreugde gebracht. Zoveel dat we een 2e (heftige) hg zwangerschap aandurfden.

Met een baby die zoveel huilt wordt alles uitvergroot, denk ik. Je liefde gaat super diep (dat blijkt), je uithoudingsvermogen wordt enorm getest. Ik heb ontzettend veel respect over hoe je blijft zoeken naar wat goed is voor jullie kindje (en naar wat werkt voor jullie). Volg je hart en probeer nu te leven. Mocht je je peuter dan verpest blijken te hebben (is echt niet zo, maar stel), dan deal je dan op dat moment daarmee. En voor nu heb je een zo gelukkig mogelijke baby en papa en mama.

[Sjoba]

Eens met de andere dames. Wat mij goed heeft geholpen is het besef dat mijn eigen inwendige kind graag goedkeuring wilde van mijn ouders en familie. Het is mijn kind-ik dat snakt naar erkenning, ik wil graag horen dat ik het goed doe. Maar ik ben nu volwassen, en ik maak mijn eigen keuzes. Ik hoef me niet te verantwoorden, en jij ook niet. Laat los dat je anderen moet overtuigen, dat geeft alleen maar frustratie.

Probeer weg te blijven van de inhoud, maar reageer op de communicatie. Inhoudelijk gaan jullie het nu nog niet eens worden, maar als ze zien dat jullie gelukkig zijn zo en dat het goed komt (want dat komt het, echt! Geef het wat tijd) dan verstomt die kritiek wel. Niemand gaat meer vragen of je nog samenslaapt als je kind drie is. En waarom zouden ze daar ook iets van moeten vinden? Bij baby's wordt alles veel meer uitvergroot maar dat verdwijnt echt.
Ga in op de vorm van de verwijten / kritiek. Zeg dat dit niet helpt, dat je het niet leuk vind om steeds te horen dat je het anders moet doen, hoe goedbedoeld ook. Je mag je eigen pad lopen. Vraag of ze je helpen op een manier die jou hélpt ipv je een rotgevoel geeft, en geef suggesties daarvoor. Een keer koken of boodschappen doen, een half uurtje oppassen zodat jij kunt douchen, whatever.


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk