Klopt, dat is de situatie zodra die eerste hechting heeft plaatsgevonden. Waar in verreweg de meeste van de(natuurlijke) gevallen gebeurt.
In Korea is interessant onderzoek gedaan. Baby's huilen niet alleen veel veel minder, het huil uurtje kennen ze ook niet. Deze baby's zijn vrijwel nooit alleen en er wordt direct gereageerd op behoeften. En een baby niet laten beginnen met huilen is erg effectief (uitzonderingen daargelaten hè). Nog interessanter: onder Koreaanse ouders die de westerse opvoed stijl adopteren, incl kv, gaan baby's ook het westerse huil patroon vertonen.
Verstuurd vanaf mijn MotoG3 met Tapatalk
Op zoek naar het verloren geluk: huilen hoort niet?
Moderator: Mod_Forum_Ouderschap
Re: Op zoek naar het verloren geluk: huilen hoort niet?
Interessant!salapio schreef:Makkelijk wegleggen en verstoten zou dan gebeuren in situaties waarin de moeder er alleen voor staat: waarin er dus geen sprake is van cooperatieve broedzorg. Mensenmoeders kunnen het niet alleen: ze hebben co-breeders nodig. Hebben ze die niet dan kan dat leiden tot verstoting (sociaal-culturele én sociaaleconomische druk - moeders hebben geen hulp/uitzichtloze situatie). Dit verschijnsel zie je ook bij andere cooperatieve broedzorgsoorten.
Dieren zoals de chimpansee geven hun pasgeboren en ook oudere baby niet af, zelfs niet (in het wild) aan hun volwassen dochters. Ook orangoetangmoeders laten hun kinderen (letterlijk) niet los: plakken 6 (?) maanden fulltime aan hun moeder.
Zo een soort zijn wij dus niet: dus de idee dat enkel de moeder geschikt is te zorgen voor een zuigeling wordt daarmee onderuit gehaald. Weliswaar zijn zuigelingen doorgaans merendeels bij de moeder, maar ook grootmoeders en vaders en andere vrouwen van de groep nemen die zorg over.
Google maar eens op "men have nipples to sooth crying babys"
Boek heet Mothers and others / Een kind heeft vele.moeders en is net in een nieuwe herdruk verschenen (heb geen aandelen )
-- Tapatalk --
Moeder van 2 kinderen (2011 en 2014)
-
-
- Berichten: 594
- Lid geworden op: 02 aug 2012 14:15
- Hobbies: Schrijven, wandelen, handwerke
- Locatie: Nijmegen
Re: Op zoek naar het verloren geluk: huilen hoort niet?
Liedloff laat ook zien dat in groepen met een gelijkgestemdheid in doen en opvatten, denken of hoe je het ook wil noemen, een kind sneller thuis is bij alle leden vd groep. Iedereen reageert namelijk vanuit eenzelfde perspectief. Als ik dan denk aan ons individualisme, dan kan ik me voorstellen dat een kind dat op elke plek min of meer de regels moet leren kennen en daardoor meer naar de veiligheid van de moeder (of ouder/verzorger) toetrekt. Een kindje is toch het meest vertrouwt met de regels binnen zn eigen huishouden en van degenen die hij dagelijks ziet.
Re: Op zoek naar het verloren geluk: huilen hoort niet?
Dat is zeker waar, die village of jager/ verzamelstam ontbreekt vaak. Bij mij tenminste. Ik heb 17 jaar in een centraal woonproject gewoond, waar de grotere kinderen ook opgegroeid zijn. Niet hetzelfde als een stam, maar wel veel diverser en leuker om in zo'n omgeving op te groeien tussen allemaal mensen en kinderen die je goed kent.hmje schreef:Liedloff laat ook zien dat in groepen met een gelijkgestemdheid in doen en opvatten, denken of hoe je het ook wil noemen, een kind sneller thuis is bij alle leden vd groep. Iedereen reageert namelijk vanuit eenzelfde perspectief. Als ik dan denk aan ons individualisme, dan kan ik me voorstellen dat een kind dat op elke plek min of meer de regels moet leren kennen en daardoor meer naar de veiligheid van de moeder (of ouder/verzorger) toetrekt. Een kindje is toch het meest vertrouwt met de regels binnen zn eigen huishouden en van degenen die hij dagelijks ziet.
-
-
- Berichten: 594
- Lid geworden op: 02 aug 2012 14:15
- Hobbies: Schrijven, wandelen, handwerke
- Locatie: Nijmegen
Re: Op zoek naar het verloren geluk: huilen hoort niet?
Wat mij vooral nog bijstaat van het boek van Liedloff en wat mij zeer aan het denken heeft gezet, is hoe zij het vertrouwen beschrijft dat de leden van die stam tonen in zichzelf en de mensen om hun heen. Kind of volwassene. Ergens beschrijft ze de ruimte die wordt gegeven aan mensen die aankomen om te acclimatiseren, hoe het dialoog pas later aan wordt gegaan en het gematigde tempo waarin dit gebeurt. Dit is op eenzelfde manier als ik vaak zie dat kinderen dit wensen. Rustige overgang van het ene in het andere en tijd die niet gevuld wordt met woorden, maar in de stilte die nodig is om te acclimatiseren. Dit vond ik echt prachtig. De laatste tijd lees ik over experimenten die worden gedaan, over hoe 4 minuten in elkaars ogen kijken de ander alles laat zien dat nodig is om een persoon te leren kennen. of een meisje dat dagelijks op Utrecht centraal zit en die je 2 minuten mag aankijken. Ik vind dat bijzonder. Ze omschrijft gedrag van kinderen waarbij uit onderzoek nu naar voren komt dat ze een juiste visie had.